اندیشه های زیبای بزرگان ایران و جهان

یک نکته بگویمت به تحقیق بسنج 

گر عاقل و کاملی مرنجان و مرنج 

رنجاندن خلق و رنجشت از طمع است 

بگذر ز طمع که این به است از صد گنج 

(نام شاعر را نمی دانم 

اگر دوستان میدانند سپاسگزارم اگر مرا هم آگاه کنند.) 

***  

خدایا 

آنان که همه چیز دارند 

به سخره می گیرند 

آنان را 

که هیچ چیز ندارند 

مگر تو را! 

هر کودکی 

با این پیام 

به دنیا می آید 

که خدا 

هنوز از انسان نومید نیست. 

خدا به انسان می گوید : 

«شفایت می دهم 

از این رو که آسیبت می رسانم 

دوستت دارم 

از این رو مکافاتت می کنم» 

آنان که فانوسشان را 

بر پشت می برند؛ 

سایه هاشان پیش پایشان می افتد! 

ماه 

روشنی اش را 

در سراسر آسمان می پراکند 

و لکه هایش را برای خود نگه می دارد! 

کاریز خوش دارد خیال کند 

که رودها 

تنها برای این هستند 

که به او آب رسانند! 

خدا 

نه برای خورشید 

و نه برای زمین 

بلکه برای گل هایی که برایمان می فرستد، 

چشم به راه پاسخ است. 

"رابیندرانات تاگور"

 

زندگانی

   
آسمان آبی تر 

 آب آبی تر 

من درایوانم رعنا سر حوض
 

 رخت می شوید رعنا 

برگ ها می ریزد
 

 مادرم صبحی می گفت :‌
 

موسم دلگیری است
 

 من به او گفتم : زندگانی سیبی است ‚ گاز باید زد با پوست 

 زن همسایه در پنجره اش تور می بافد می خواند 

 من ودا می خوانم گاهی نیز 

 طرح می ریزم سنگی ‚ مرغی ‚ ابری 

آفتابی یکدست 

 سارها آمده اند
 

تازه لادن ها پیدا شده اند 

من اناری را می کنم دانه به دل می گویم 

خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود
 

می پرد در چشمم آب انار : اشک می ریزم 

 مادرم می خندد
 

 رعنا هم.. 

"سهراب"
 

شام آخر

 لئوناردو داوینچی موقع کشیدن تابلو "شام آخر" دچار مشکل بزرگی شد: 

می بایست "نیکی" را به شکل عیسی" و "بدی" را 

 به شکل "یهودا" یکی از یاران عیسی که 

هنگام شام 

   تصمیم گرفت به او خیانت کند، تصویر می کرد. 

کار را نیمه تمام رها کرد تا مدل های آرمانی اش  را

 پیدا کند. 

 روزی دریک مراسم همسرایی,  

تصویر کامل مسیح را در چهرة یکی از جوانان همسرا

 یافت.

جوان را به کارگاهش دعوت کرد 

 و از چهره اش اتودها و طرح هایی برداشت. 

 سه سال گذشت.

تابلو شام آخر تقریباً تمام شده بود ؛ 

 اما داوینچی هنوز برای یهودا مدل مناسبی پیدا نکرده بود…

کاردینال

 مسئول کلیسا کم کم به او فشار می آورد 

 که نقاشی دیواری را زودتر تمام کند. 

نقاش پس از روزها جست و جو , 

 جوان شکسته و ژنده پوش مستی را در جوی آبی یافت. 

 به  زحمت از

 دستیارانش خواست او را تا کلیسا بیاورند , 

 چون دیگر فرصتی بری طرح برداشتن از او نداشت.

 گدا را که درست نمی فهمید چه خبر است 

 به کلیسا آوردند، دستیاران سرپا نگه اش داشتند ودر همان 

وضع داوینچی از خطوط بی تقوایی، گناه و خودپرستی 

 که به خوبی بر آن چهره نقش بسته  بودند،

 نسخه برداری کرد. 

 وقتی کارش تمام شد گدا، که دیگر مستی کمی از سرش پریده بود، 

 چشمهایش را باز کرد

 و نقاشی پیش رویش را دید، 

 و با آمیزه ای از شگفتی و اندوه گفت: 

 "من این تابلو را قبلاً دیده ام!"

داوینچی شگفت زده پرسید: کی؟! 

گدا گفت: سه سال قبل، پیش از آنکه همه چیزم را از دست بدهم.  

موقعی که در یک گروه  همسرایی آواز

 می خواندم , زندگی پراز رویایی داشتم، 

 هنرمندی از من دعوت کرد تا مدل نقاشی چهره ی عیسی بشوم!"

شب آفریدی

‌

شب آفریدی، شمع آفریدم 

خاک آفریدی، جام آفریدم 

بیابان و کوهسار و راغ آفریدی 

خیابان و گلزار و باغ آفریدم  

آنم که از سنگ آیینه سازم 

آنم که از زهر نوشینه سازم  

"اقبال لاهوری"  

 *** 

خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو 

به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو  

من و تو بی‌من و تو جمع شویم از سر ذوق
 

خوش و فارغ ز خرافات پریشان من و تو  

"مولانا" 

دانلود آواز شعر های بالا با صدای زیبا و دلنشین 

دختر آریایی "گلشیفته فراهانی"  

درود بر این دختر هنرمند و با احساس و دوست داشتنی 

 

باران رفت

من هم می ترسم

از دل ساده ام

از دلی که در خیالش فکر می کند

مخاطب شعر شاعری است بارانی

و آن شاعر می گوید: 

عزیزم دنبال مخاطب نگرد

ومن ناگاه چنان دلم می شکند 

و بارانی می شوم

که سکوت تنها راهی است برای من 

و در چنین لحظه ایست

که آرزو می کنم کاش نبودم

  ...

تو به من خندیدی

و ندانستی من در دل

چگونه شکستم و 

گریستم

عزیز دلم

تا اطلاع ثانوی 

"باران" رفت.

بدرود...

--------------------------------------------------------------------------------

این متن ادبی که خودم نامش را شعر نهاده ام 

نخستین شعری است که سروده ام

امروز فی البداهه توانستم خودم به خودم اثبات کنم

که آری من هم می توانم هم چون شاعران دیگر

حالات درونی ام را با زبان شعر بیان کنم 

گرچه این شعر از دید اهل فن ممکن است ایرادات زیادی

داشته باشد

ولی از نظر خود من در حال حاضر بهترین است

چرا که من تا حالا شعری نسروده بودم

و این اولین بار بود 

به هر حال به خود خودم شادباش می گویم 

و از اهورا می خواهم مرا در این راه یاری دهد

درود بر تو باران مهر الهی 

درود

--------------------------------------------------------------------------------

همدردی و همراهی حضرت حافظ در آن لحظاتی که با چشمانی اشک آلود

این قطره باران را سرودم: 

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب  رود

 ور آشتى طلبم با سر عتاب رود

 
چو ماه نو، ره بیچارگان نظاره          

زند به گوشه ء ابرو و در نقاب رود

 
شب شراب خرابم کند به بیدارى        

 وگر به روز شکایت کنم به خواب رود 

طریق عشق پرآشوب و فتنه است اى دل         

بیفتد آن که درین راه باشتاب رود

 
گدائى در جانان به سلطنت مفروش        

 کسى ز سایه ء این در به آفتاب رود؟ 

 
حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر       

  کلاه داریش اندر سر شراب رود

 
سواد نامه ء موى سیاه چون طى شد         

بیاض کم نشود گر صد انتخاب رود

 
حجاب راه توئى حافظ از میان برخیز 

 
خوشا کسى که درین راه بى حجاب رود  

 

صبر و ظفر

بر سَر ِ آنم که گر ز دست برآید 

دست به کاری زنم که غصه سر آید
 
بگذرد این روزگار تلخ تر از زَهر 

بار دگر روزگار چون شِکَر آید
 
بلبل عاشق! تو عمر خواه, که آخِر 

باغ شود سبز و شاخ ِگل به بَر آید
 

 
صبر و ظفر, هر دو دوستان قدیمند 

بر اثر ِ صبر نوبت ِ ظفر آید
 
 
صالح و طالح متاع خویش نمایند 

تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
 
خلوت دل نیست جایِ صحبتِ اضداد: 

دیو چو بیرون رود فرشته درآید!
 
بر در ِاربابِ بی‌مروتِ دنیا 

چند نشینی که خواجه  کِی به درآید؟
 
صحبتِ حکام ظلمتِ شبِ یلداست, 

نور ز خورشید خواه, بو که برآید!
 
 

 
غفلتِ حافظ در این سراچه, عجب نیست: 

هر که به میخانه رفت بی‌خبر آید 

 

اگر بگذارند

پنجره زیباست اگر بگذارند 

چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند 

من از اظهار نظرهای خودم فهمیدم 

عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند 

زیر باران

هر کجا هستم ، باشم، 

آسمان مال من است. 

پنجره، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است.
  

چه اهمیت دارد
 

گاه اگر می رویند
 

قارچهای غربت؟
 

من نمی دانم  

که چرا می گویند: اسب حیوان نجیبی است ، کبوتر زیباست.
 

و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست.
 

گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد. 

چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید. 

واژه ها را باید شست . 

واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد.
 

چترها را باید بست.
 

زیر باران باید رفت. 

فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
 

با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت.
 

دوست را، زیر باران باید دید.
 

عشق را، زیر باران باید جست.
 

زیر باران باید با زن خوابید. 

زیر باران باید بازی کرد. 

زیر باید باید چیز نوشت، حرف زد، نیلوفر کاشت 

زندگی تر شدن پی در پی ،
 

زندگی آب تنی کردن در حوضچه "اکنون"است. 

رخت ها را بکنیم: 

آب در یک قدمی است. 

"سهراب" 

 

 

گمشده ی ما

طفلی به نام شادی، دیریست گمشده ست 

با چشمهای روشنِ براق 

با گیسویی بلند به بالای آرزو  

هرکس از او نشانی دارد 

ما را کند خبر 

 این هم نشان ما  :  

"یک سو خلیج فارس سوی دگر خزر"  

"دکتر شفیعی کدکنی" 

 

حکایت ظریف و بخیل

ظریفی به در ِ خانه ی بخیلی آمد و چشم بر درز در نهاد 

 دید که خواجه طبقی انجیر در پیش دارد و به رغبت تمام می خورد. 

 ظریف، حلقه بر در زد. خواجه طبق انجیر را در زیر دستار پنهان کرد و ظریف آن را  

دید. 

 پس برخاست و در بگشاد ظریف به خانه ی او در آمد و بنشست.  

خواجه گفت: چه کسی و چه هنری داری؟  

گفت: مردی حافظ و قاری ام و قرآن را به ده قرائت می خوانم  

و فی الجمله آوازی و لهجه ای نیز دارم.  

خواجه گفت: برای من از قرآن آیتی چند برخوان. 

ظریف بنیاد کرد که : والزیتون و طور سینین و هذا البلد الامین. 

 خواجه گفت:«والتین» کجا رفت؟ 

 گفت: «در زیر دستار»! 

---

پ ن:ظریف یعنی انسان زیرک و نکته سنج  

در نکوهش بخل 

^{آیه: والتین والزیتون و طور سینین و هذاالبلد الامین.} 

^{«لطائف الطوائف» فخرالدین علی صفی}