همت باران

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند 

          و ا ندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند 

 
بیخود از شعشعه ء پر تو ذاتم کردند 

         باده از جام تجلى صفاتم دادند 

 
چه مبارک سحرى بود و چه فرخنده شبى 

         آن شب قدر که این تازه براتم دادند  

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب 

         مستحق بودم و این ها به زکاتم دادند 

 
هاتف آن روز به من مژده ء این دولت داد  

        که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند 

 
بعد ازین روى من و آینه ء وصف جمال  

        که در آن جا خبر از جلوه ء ذاتم دادند 

 
این همه شهد و شکر کز سخنم مى ریزد 

         اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند 

 
همت حافظ و انفاس سحر خیزان بود 

 
که ز بند غم ایام نجاتم دادند