پنداشتی

پنداشتی چون کوه،

کوه خامش و دمسردم؟

بی درد، سنگ ساکت بی دردم؟

نی...

قله ام،

بلندترین قله ی غرور.

اینک درون سینه ی من التهابهاست

هر چند

نستوه کوه ساکت و سردم

لیک

آتشفشان مرده ی خاموشم...

"حمید مصدق"