باران رفت

من هم می ترسم

از دل ساده ام

از دلی که در خیالش فکر می کند

مخاطب شعر شاعری است بارانی

و آن شاعر می گوید: 

عزیزم دنبال مخاطب نگرد

ومن ناگاه چنان دلم می شکند 

و بارانی می شوم

که سکوت تنها راهی است برای من 

و در چنین لحظه ایست

که آرزو می کنم کاش نبودم

  ...

تو به من خندیدی

و ندانستی من در دل

چگونه شکستم و 

گریستم

عزیز دلم

تا اطلاع ثانوی 

"باران" رفت.

بدرود...

--------------------------------------------------------------------------------

این متن ادبی که خودم نامش را شعر نهاده ام 

نخستین شعری است که سروده ام

امروز فی البداهه توانستم خودم به خودم اثبات کنم

که آری من هم می توانم هم چون شاعران دیگر

حالات درونی ام را با زبان شعر بیان کنم 

گرچه این شعر از دید اهل فن ممکن است ایرادات زیادی

داشته باشد

ولی از نظر خود من در حال حاضر بهترین است

چرا که من تا حالا شعری نسروده بودم

و این اولین بار بود 

به هر حال به خود خودم شادباش می گویم 

و از اهورا می خواهم مرا در این راه یاری دهد

درود بر تو باران مهر الهی 

درود

--------------------------------------------------------------------------------

همدردی و همراهی حضرت حافظ در آن لحظاتی که با چشمانی اشک آلود

این قطره باران را سرودم: 

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب  رود

 ور آشتى طلبم با سر عتاب رود

 
چو ماه نو، ره بیچارگان نظاره          

زند به گوشه ء ابرو و در نقاب رود

 
شب شراب خرابم کند به بیدارى        

 وگر به روز شکایت کنم به خواب رود 

طریق عشق پرآشوب و فتنه است اى دل         

بیفتد آن که درین راه باشتاب رود

 
گدائى در جانان به سلطنت مفروش        

 کسى ز سایه ء این در به آفتاب رود؟ 

 
حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر       

  کلاه داریش اندر سر شراب رود

 
سواد نامه ء موى سیاه چون طى شد         

بیاض کم نشود گر صد انتخاب رود

 
حجاب راه توئى حافظ از میان برخیز 

 
خوشا کسى که درین راه بى حجاب رود