سفرنامه ی باران
باران که بیاید همه عاشق هستندسفرنامه ی باران
باران که بیاید همه عاشق هستندسلام و تسلیت
خبر رسید
خبر رسید
صفای وقت تو باد ای قلندر تجرید
سلام ای تو گذرگاه خون صاعقه ها
سلام و تسلیت روشانیی مشرق
سلام و تسلیت ابرها و دریا ها
سلام و تسلیت هر چه ساکن و جاری
سلام و تسلیت
اما نه
تهنیت آری
تو پاکبازترین عاشقی
درین آفاق
چه جای آن که
درین راه
تسلیت شنوی
قماربازی عاشق
که باخت هر چه که داشت
و جز هوای قماری دگر
نماندش هیچ
بزرگوارا
اینک بهار جان و جماد
شقایقان پریشیده در سموم تو را
هزار باغ
و هزاران هزار بیشه کند
چه بیشه های برومند سرخ رویان روی
که روزگار نیارد ستردش از آفاق
اگرچه طوفان
صدها هزار صاعقه را
پی درودن این سرخ بیشه
تیشه کند
دکتر شفیعی کدکنی"
حسرت همیشگی
حرفهای ما هنوز ناتمام
تا نگاه می کنی :
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی !
پیش از آن که با خبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود
آی ...
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود !
؛؛قیصر امین پور؛؛
خنده ی تلخ
من از این پس به همه کار جهان میخندم
به هوس بازی این بی خبران میخندم
من از آن روز که دلدارم رفت
به همه نیک وبد این دو جهان میخندم
خنده تلخ من از گریه غم انگیزتر است
کارم از گریه گذشته است به آن میخندم
شعر طنز
آن‌کس که بداند و بداند که بداند... اسب شَرف از گُنبد گردون بجهاند
آن‌کس که بداند و نداند که بداند... بیدار کنیدش که بَسی خفته نماند
آن‌کس که نداند و بداند که نداند... لنگان خَرک خویش به منزل برساند
آن‌کس که نداند و نداند که نداند... در جهلِ مُرکب اَبَدالدّهر بماند
آن کس که بداند و بداند که بداند
باید برود غاز به کنجی بچراند
آن کس که بداند و نداند که بداند
بهتر که رود خویش به گوری بتپاند
آن کس که نداند و بداند که نداند
با پارتی و پولش خرک خویش براند
آن کس که نداند و نداند که نداند
بر پست ریاست ابدالدهر بماند!
خود شناسی
تا آب شدم سراب دیدم خود را
دریا گشتم حباب دیدم خود را
آگاه شدم غفلت خود را دیدم
بیدار شدم به خواب دیدم خود را
بسی رنج برد آن بزرگوار ولی....
نهان گشت آیین فرزانگان
پراگنده شد نام دیوانگان
هنر خوار شد، جادویی ارجمند
نهان راستی ، آشکارا گزند
شده بر بدی دست دیوان دراز
ز نیکی نبودی سخن جز به راز
ندانست خود جز بد آموختن
جز از کشتن و غارت و سوختن
ز ضحاک شد تخت شاهی تهی
سرآمد بر او روزگار مهی
دریغ است ایران که ویران شود
کنام پلنگان و شیران شود
امروز روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی
یکی از بزرگترین افتخارات ایران کهن است
درود بر روان پاک فردوسی دوست داشتنی
که بسی رنج برد در سال سی
تا ایرانی را زنده کرد با زبان پارسی
درود
اندیشه های زیبای بزرگان ایران و جهان
یک نکته بگویمت به تحقیق بسنج
گر عاقل و کاملی مرنجان و مرنج
رنجاندن خلق و رنجشت از طمع است
بگذر ز طمع که این به است از صد گنج
(نام شاعر را نمی دانم
اگر دوستان میدانند سپاسگزارم اگر مرا هم آگاه کنند.)
***
خدایا
آنان که همه چیز دارند
به سخره می گیرند
آنان را
که هیچ چیز ندارند
مگر تو را!
هر کودکی
با این پیام
به دنیا می آید
که خدا
هنوز از انسان نومید نیست.
خدا به انسان می گوید :
«شفایت می دهم
از این رو که آسیبت می رسانم
دوستت دارم
از این رو مکافاتت می کنم»
آنان که فانوسشان را
بر پشت می برند؛
سایه هاشان پیش پایشان می افتد!
ماه
روشنی اش را
در سراسر آسمان می پراکند
و لکه هایش را برای خود نگه می دارد!
کاریز خوش دارد خیال کند
که رودها
تنها برای این هستند
که به او آب رسانند!
خدا
نه برای خورشید
و نه برای زمین
بلکه برای گل هایی که برایمان می فرستد،
چشم به راه پاسخ است.
"رابیندرانات تاگور"
زندگانی
آسمان آبی تر
آب آبی تر
من درایوانم رعنا سر حوض
رخت می شوید رعنا
برگ ها می ریزد
مادرم صبحی می گفت :
موسم دلگیری است
من به او گفتم : زندگانی سیبی است ‚ گاز باید زد با پوست
زن همسایه در پنجره اش تور می بافد می خواند
من ودا می خوانم گاهی نیز
طرح می ریزم سنگی ‚ مرغی ‚ ابری
آفتابی یکدست
سارها آمده اند
تازه لادن ها پیدا شده اند
من اناری را می کنم دانه به دل می گویم
خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود
می پرد در چشمم آب انار : اشک می ریزم
مادرم می خندد
رعنا هم..
"سهراب"