سترون

سیاهی از درون کاهدود پشت دریاها  

بر آمد ، با نگاهی حیله گر ، با اشکی آویزان 
 

به دنبالش سیاهیهای دیگر آمده اند از راه  

بگستردند بر صحرای عطشان قیرگون دامان 
 

 سیاهی گفت  

 اینک من ، بهین فرزند دریاها 
 

شما را ، ای گروه تشنگان ، سیراب خواهم کرد 
 

 چه لذت بخش و مطبوع است مهتاب پس از باران 
 

 پس از باران جهان را غرقه در مهتاب خواهم کرد  

بپوشد هر درختی میوه اش را در پناه من  

 ز خورشیدی که دایم می مکد خون و طراوت را 
 

نبینم ... وای ... این شاخک چه بی جان است و پژمرده  

 سیاهی با چنین افسون مسلط گشت بر صحرا  

زبردستی که دایم می مکد خون و طراوت را 
 

 نهان در پشت این ابر دروغین بود و می خندید  

 مه از قعر محاقش پوزخندی زد بر این تزویر 

 
نگه می کرد غار تیره با خمیازه ی جاوید 
 

 گروه تشنگان در پچ پچ افتادند 
 

 دیگر این 
 

 همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد  

ولی پیر دروگر گفت با لبخندی افسرده : 

فضا را تیره می دارد ، ولی هرگز نمی بارد 
 

 خروش رعد غوغا کرد ، با فریاد غول آسا 
 

 غریو از تشنگان برخاست  

 باران است ... هی ! باران 
 

 پس از هرگز ... خدا را شکر ... چندان بد نشد آخر  

ز شادی گرم شد خون در عروق سرد بیماران 
 

به زیر ناودانها تشنگان ، با چهره های مات  

فشرده بین کفها کاسه های بی قراری را 
 

تحمل کن پدر ... باید تحمل کرد  

می دانم 
 

 تحمل می کنم این حسرت و چشم انتظاری را 
 

 ولی باران نیامد 
 

 پس چرا باران نمی اید ؟ 

 نمی دانم ولی این ابر بارانی ست ، می دانم  

 ببار ای ابر بارانی ! ببار ای ابر بارانی 

شکایت می کنند از من لبان خشک عطشانم  

شما را ، ای گروه تشنگان ! سیراب خواهم کرد 
 

صدای رعد آمد باز ، با فریاد غول آسا 
 

 ولی باران نیامد 
 

پس چرا باران نمی اید ؟ 

سر آمد روزها با تشنگی بر مردم صحرا 
 

گروه تشنگان در پچ پچ افتادند  

 ایا این 
 

 همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد ؟
 

 و آن پیر دروگر گفت با لبخند زهر آگین  

فضا را تیره می دارد ، ولی هرگز نمی بارد  

"مهدی اخوان ثالث"