به سهراب

 

ای برادر سهراب

چشم ها را شستم - جور دیگر دیدم - به خدایی که در این نزدیکی است - به همان قبله سرخ

زیر باران رفتم - چتر خود را بستم - واژه ها را شستم

مردمی دیدم بدتر از کرکس ها - و مرامی پست تر از کفتار ها

دست هایی همه غرق به خون

چشم هایی همه ناپاک و حسود

آسمانی همه ابری و زمین چرک آلود

ای برادر سهراب

قایقم را ساختم - به امیدی که رسم من به همان شهر بهشت

به همان شهر که گفتی - پشت دریا گویا

به همان جا که دهند دست به دست مردم شهر

به همان بام و کبوتر هایی که به فواره ی هوش بشری می نگرند

چه خیالی ! چه خیالی !!!

پشت دریا شهری است که در آن پنجره ها رو به شقاوت باز است

مردم شهر اینجا آب را گل کردند

سیره و کفتر را به قفس انداختند

  خاک ، اینجا ، موسیقی احساس مرا گفت غنا - بام پرواز مرا داد نهیب

ای برادر سهراب

چیزها دیدی بر روی زمین - گاه کودک ، گاه یک زن - نردبانی از عشق ، کاغذ از جنس بهار

مسجدی دور از آب

اهل کاشانی ،‌ اما شهر تو گم شده است 

دیر گاهی است که اینجا خبر از شبنم نیست

خبر از سفره نان ،‌ خبر از سبزی نیست

من در این شهر کودکی را دیدم که به دستش گل داشت

و به نقاشی خود

می کشید لحظه سال تحویل

بی گمان در پی هفت سین خیال خود بود

من زنی را دیدم ، ظهر در سفره خود نان نداشت

من کتابی دیدم ، کاغذی داشت به نرخی اعلا

واژه هایش به اسارت بودند

ای برادر سهراب

خوب می دانم ، شعر من بی وزن است

شعر من در تپش آوازت ،‌ بی گمان گم شده است

کار من نیست سراییدن اشعاری نو

کار من ،‌ دیدن و گفتن - کار من گفتن و بودن شاید

و هنوز در پی پاسخ به سوالت هستم

که چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست ؟؟؟  

از دوست عزیز عبدو وبلاگ 

حکایت به شرط چاقو