ارمغان شب

زندگی چون جمله هایی بود بی پایان
سربهای داغ
 نقطه ای در انتهای سطرهایی مختصر بودند
قلبها با قلبها نا آشنایی داشت
 دستها با دستها
بیگانه تر بودند
در شب طولانی سنگین
 کورمالان گرچه یاران در سفر بودند
سخت از هم بی خبر بودند
 از دورویی های بی پروا
وز نگاه سرد گستاخانه بی شرم این و آن
 آن و این در ‌آتش عصیان و خشمی شعله ور بودند
نی امیدی بود
 نه نویدی بود
 نه به سر شوری
نه در دل اشتیاقی بود
 و لبان رازداران
 در خطر بودند
 دلهره
 اندوه
 نشئه مرفین ذلت بار
 وفساد و شهوت تند جوانی
 جلوه گر بودند
در شبی اینگونه جانفرسا
در شبی این گونه ذلت بار
 مردم آزاده ی بیدار
چشم بر راه سحر بودند  

؛؛حمید مصدق؛؛