دمی با یار غارم حضرت حافظ

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت  که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت   من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش   هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت   همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست  همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت   سر تسلیم من و خشت در میکده​ ها  مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت  ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل  تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت  نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس  پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت  حافظا روز اجل گر به کف آری جامی  یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت